Beyin Fırtınası: Söyleyeceklerim Var Baba!
“Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim”
Can Yücel
Hani bazı şeyler hep oradadır, vardır ve sırf bu yüzden ne kadar kıymetli oldukları bir türlü bilinemez ya. Belki bilinir de –lanet olası- toplum dayatmaları bildiğin kıymeti, duyduğun sevgiyi göstermene müsaade etmez. Koşup sarılmak istersin de arkandan bir kol dolanmışçasına durursun. “Seni seviyorum” demek istersin de bir el ağzına yapışmış gibi susarsın. Hep bir durdurulma, engellenme hali.
@natopereira
Baba! Yalnızca birbirinin aynısı iki hecenin yanyana gelmesi değildir. O bir güçtür. Başına bir şey gelse sığınabileceğine emin olduğun liman, geceleri yanağına sen uyurken kondurulmuş bir öpücük, uzaktan bakışlarıyla “ben burdayım” mesajları, sen odanda ateşler içinde yatarken içerideki odada endişeli bekleyişi, seni diğer çocuklardan eksik hissettirmeme çabası, eve ekmek getirme didinişleri, evdeki kimseyi kimseye muhtaç etmeme amaçları ve sayılabilecek yüzlerce özellikleri ile işin özünde bir insandan bahsediyoruz.
Peki, onun bir insan olabileceğini; arzuları, heyecanları, üzüntüleri, mutlulukları, dertleri, sıkıntıları, hayal kırıklıkları olduğunu hiç düşünüyor muyuz? Siz bu duyguları yaşamıyor musunuz? Yaşıyoruz değil mi?! O neden yaşamasın?
@istiaqueemon
Hayatta herkes kendine biçilmiş rolü koşulsuz şartsız kabul edip yaşıyor yaşamasına da “bana ne! Ben hayatımı yaşarım“ dediğiniz noktada kendinize tanıdığınız bu hakkı ona tanıyor musunuz? Onun da eğlenebileceği, arkadaşları olabileceği, babalık görevinin yanında insan oluşlarıyla da değerli olduklarını göz önünde bulundurabiliyor musunuz?
Çocukken hep çok sorarlardı: En çok anneni mi seviyorsun yoksa babanı mı? diye. Hep bir sınıflama hep bir tercih konusu olma. Bir annenin yanında hep ikinci planla kalma. Baksanıza “babalar günü” bile adeta “hadi olsun” diye yapılmış bir günmüş gibi haziranın bitmesine yakın. Gerçekten bir baba bir anneden her zaman bir adım geride midir?
Beyin Fırtınası Başlasın
En son ne zaman babanıza seni seviyorum dediniz? Ne zaman “beni anlamıyorsun!” demenin yanında onu anlamaya çalıştık? “Günün nasıl geçti diye sormuyorsun!” sitemlerimizin yanında ne zaman “günün nasıl geçti” diye sorduk?
Biliyoruz, hepimizin babası hayatta olmayabilir. Ama fiziken yanımızda olmasa da onlar bizimledir yaa. Çünkü bir baba çocuğunu asla bırakmaz.
@naassonazevedo
Anneler günü, babalar günü, sevgililer günü!… Bıraksak mı bir kenara artık bir insanı yalnızca bir günde hatırlama safsatalarını?! Birini seviyorsanız o hep vardır ya da sevmiyorsunuzdur da yoktur işte.
Bu haftanın beyin fırtınası sizi düşündürsün, hislerinizin coşkun nehirler gibi akmasına yardımcı olsun, “baba seni seviyorum” deme cesareti versin istiyoruz.
Küçük bir hatırlatma:
Fikir paylaşımlarınızı aşağıdaki yorum kutucuğundan yapmayın. Babanızı arayın ve sadece “seni seviyorum” deyip kapatın telefonu. Ya da illa babalar gününde bir şey mi yapmak istiyorsunuz? Yüzüne söyleyin sevdiğinizi, öperek uyandırın. Aramızda olamayan baba için dua edin. O günü mutlu geçirin ki mutlu olduğunuzu görsünler yanınızda olmasalar da.
Bu hafta diğer platformlardan da #bublogdafirtinavar etiketi ile paylaşımda bulunmanız gerekmiyor. Sadece yüreğinizi dinleyip, biraz mantığı ve toplumsal baskıları sistem dışı konumda bırakmanın kimseye zararı olmayacaktır…
“Baba!
her yılbaşında
sana söyleyecek
bir tek
sözüm var:
‘Seni ne kadar çok seversem
o kadar
çok olsun ömründen geçen yıllar…”
Nâzım Hikmet
Hadi başlayalım…
